Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

„Burza piaskowa” autorstwa Jamesa Rollinsa jest przykładem połączenia powieści przygodowej, sensacji i fantastyki. Jest to pierwsza część kilkunastotomowego cyklu, w którym z założenia każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Czy jednak wyszło to książce na dobre?

Postać autora, co ciekawe, nie jest w ogóle zawodowo związana ani z historią ani z archeologią. Jest on Amerykaninem o polskim pochodzeniu i wykształceniu weterynaryjnym. Jednak na tyle dobrze wprowadza wątki archeologiczne, że nie da się odczuć żadnego braku w wiedzy. Fabuła opowiada historię pracującej w Muzeum Brytyjskim Safii al-Maaz i jej przybranej siostry - Kary Kensinghton. Kiedy w muzeum eksploduje jeden z eksponatów, pojawiają się teorie, mogące doprowadzić do prawdy o zaginionym ojcu lady Kensinghton oraz pogrzebanym w piaskach pustyni mieście. Przy pomocy agentów jednostki specjalnej DARPA i znajomych archeologów, kobiety wyruszają na wyprawę celem znalezienia zaginionego miejsca w Omanie - Ubaru. Brzmi to jak zarys dobrej powieści przygodowej z wątkami archeologicznymi, coś w stylu Indiany Jonesa lub powieści Dana Browna. Autor dodał też wiele elementów sensacyjnych, których jest trochę przesyt – jak spektakularne ucieczki, przy wtórze wystrzałów z karabinów. Oczywiście pojawiają się też antagoniści, którzy chcą dotrzeć przed ekspedycją do Ubaru i znaleźć broń składającą się z antymaterii, zdolną do zniszczenia wszystkiego na swojej drodze. Te elementy sensacyjne może jeszcze by się obroniły. Tym, co jest najgorsze dla tej powieści jest wplecenie wielu elementów fantastyki, które nawet dla fascynatów wydają się mocno naciągane, jak choćby owa antymateria z pogranicza science-fitcion lub wątek plemienia kobiet, potomkiń królowej Saby, posiadających ten sam kod genetyczny. Dobrym ruchem ze strony autora było wprowadzenie wątków biblijnych, (co przypomina nam prozę Dana Browna), przedstawiających różnice między postaciami z Biblii i z Koranu.

Same główne postaci były poprowadzone bardzo ciekawie. Wszyscy byli dobrze zarysowani i mieli za sobą jakąś przeszłość, która wpływała na ich działania. Tym, czego nie można odmówić Rollinsowi jest również jego lekki styl pisania, który momentalnie wciąga w opowiadaną historię. Fabuła miałaby w sobie potencjał do wykorzystania może w jakimś filmie lub serialu, lecz w powieści zmiksowanie tylu elementów sprawia tylko wrażenie chaosu i niezrozumienia przez czytelnika. Ktoś, kto oczekuje historii mocno skupiającej się na przygodzie, na pewno się rozczaruje, tak samo jak osoba chcąca doświadczyć samej fantastyki. Połączenie tych elementów wypadło po prostu źle. Po kolejne tomy raczej nie sięgnę. Aczkolwiek nie zamykam się na tego autora, który ma wiele powieści lepiej rokujących.

W sierpniowym DKK dla młodzieży udział wzięło 6 osób.

Recenzja Wiktorii Kołodziej