Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

"Zabić jest łatwo, ale żyć dalej, to znaczy uciekać”

Główną bohaterkę „Kryminalistki” Joannę poznajemy gdy siedzi na ławce w parku. Brudna, rozczochrana, zakrwawiona i przestraszona zbiera siły do ucieczki, boi się o własne życie. Ktoś ją ściga i chce zabić. Ale ona nie jest wcale niewinną ofiarą. Sama przyznaje się do zabicia dwóch osób. Joanna pisze powieści kryminalne. Jej mąż Krzysztof zyskał sławę jako autor popularnych i rozchwytywanych poradników. Twórczość swojej żony traktuje z dużym pobłażaniem, a czasami nawet wyśmiewa. Uważa, że powinna pisać romanse. Dlatego też w ich małżeństwie nie układa się najlepiej. Joanna dusi się w skostniałym związku, jest nieszczęśliwa, czuje się niedoceniona przez męża i znajomych. Gdy Joanna otrzymuje propozycję poznania codziennej pracy policjantów postanawia z niej skorzystać. Poznaje komisarza Sebastiana Liwca i jego partnera. Po pewnym czasie ich znajomość zamieni się w gorący romans. Gdy kobieta przyłapie męża na zdradzie postanowi odpłacić mu tym samym. O jej romansie z policjantem dowie się mąż. Podczas ostrej kłótni Krzysztof zginie pchnięty nożem. Wystraszona Joanna wezwie na pomoc Sebastiana. Ten zacierając ślady zrobi wszystko by wyglądało, że Krzysztof zginął w wyniku włamania do ich domu. Ale partner Sebastiana prowadzący śledztwo w tej sprawie będzie miał wiele wątpliwości i postawi sobie za cel znaleźć dowody na to, że winna jest Joanna. Nagle wokół Joanny zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Wszyscy znajomi jej i Krzysztofa bardzo chcą jej pomóc, ale tak naprawdę osaczają ją coraz bardziej. Okazują się ludźmi fałszywymi i dwulicowymi. Joanna odnosi wrażenie, że chcą ją skrzywdzić i powinna się przed nimi skutecznie schować. Bohaterkę czeka jeszcze wiele atrakcji. Ja uważam, że autorka jest bez wątpienia mistrzynią intrygi, budowania napięcia i prowadzenia narracji. A także tworzenia niesamowitych postaci, które mają duży wpływ na całą fabułę i przebieg akcji. Jeśli chodzi o intrygi to czytelnik się nie zawiedzie. Niesamowite są niektóre wątki : mafii, tajemniczej kobiety mieszkającej w chacie w lesie, którą nazywają szeptuchą, pobytu bohaterki w szpitalu psychiatrycznym czy zachowanie niezrównoważonego Adalberta. Narracja jest innowacyjna. Nie spotkałam się do tej pory z czymś takim. Może ona razić na początku książki. Ale kiedy przeczyta się całość można zrozumieć intencje autorki. Narracja występuje tutaj naprzemiennie. Raz narratorem w pierwszej osobie jest Joanna, która objaśnia czytelnikowi to co dzieje się w czasie teraźniejszym. Za chwilę mamy narrację trzecioosobową, która ma charakter retrospekcji poszczególnych wydarzeń, czyli tego co działo się wcześniej i co doprowadziło do finału. Co do bohaterki to mnie osobiście Joanna się podobała, choć chwilami też irytowała i drażniła. Ale przede wszystkim podziwiam jej spryt i pomysłowość, zwłaszcza w scenie pogrzebu jej męża. Jak dla mnie „Kryminalistka” to umiejętne połączenie powieści psychologicznej z wątkami kryminalnymi. Książka napisana prostym językiem, czyta się ją dobrze i z zainteresowaniem, a czytelnik szybko zostaje wciągnięty w akcję tej opowieści. Choć pewnie zdarzą się i tacy którym ta książka nie przypadnie do gustu. Natomiast fanom książek psychologicznych powinna się podobać.

Małgorzata Świder

„Kryminalistka’’ to psychologiczno-obyczajowa, intrygująca powieść Joanny Jodełki. Autorce udało się przedstawić w bardzo ciekawy sposób portret psychologiczny głównej bohaterki Joanny. Choć pozostali bohaterowie są również nietuzinkowi. Joanna jest autorką kryminałów. Prywatnie jest żoną Krzysztofa- też pisarza – autora poczytnych i popularnych poradników. Z tego powodu Krzysztof jest zarozumiały, ma olbrzymie poczucie własnej wartości ale też odnosi sukcesy zawodowe. Życie rodzinne Joanny i Krzysztofa jest więc dalekie od ideału. Mąż trzyma ją na krótkiej smyczy, a nawet dręczy psychicznie. Nieustanne sprzeczki przeradzają się w awantury – dochodzi do tragedii. Joanna rozpaczliwie próbuje uciec osobom, które nagle zaczynają ją prześladować, udają, że chcą jej pomóc. Autorka książki pokazuje swoją bohaterkę jako osobę zagubioną w życiu – lecz mającą wielu znajomych. Ale wszyscy ci znajomi grają – a więc zakładają dla osiągnięcia swoich prywatnych celów „maski”. Joanna też nie pozostaje bierna, bardzo się boi i dlatego próbując ratować siebie zaczyna krzywdzić niewinnych ludzi. Joanna zaczyna przekraczać granice etyki, moralności, byle unikną kary za swój postępek. W tym celu sprytnie posługuje się upozorowanym szaleństwem. Pomimo sympatii do bohaterki nie potrafię jej ocenić pozytywnie. Ja uważam, że pod żadnym pozorem nie należy krzywdzić, ani tym bardziej zabijać niewinnych ludzi. Jeśli zaś chodzi o samą powieść – akcja jest dobrze przemyślana, czyta się ją jednym tchem, gdyż trzyma czytelnika w ogromnym napięciu.

Bogdana Turzańska

Ta książka to nie jest typowy kryminał. Choćby dlatego, że od początku wiemy „kto zabił”. Momentami nie wiedziałam czy to co przytrafiło się Joannie zdarzyło się naprawdę czy to są majaki chorej psychicznie osoby. Co do samej bohaterki nie wiem czy ona jest rzeczywiście szalona, czy tylko umiejętnie taką udaje. Warto czasami przeczytać kryminał inny niż klasyczny, mimo to książka niespecjalnie przypadła mi do gustu, a bohaterka nie wzbudziła mojej sympatii. Choć początek zapowiadał się obiecująco, później nie było już tak ciekawie. Cała historia odrobinę pogmatwana, sposób opowiadania chaotyczny, przerywane wątki, w niektórych scenach można się pogubić, a pozostali bohaterowie jacyś dziwni. Ja jednak wolę typowy, klasyczny kryminał.

Barbara Kowalska