Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Na trzecim w tym roku spotkaniu DKK dla młodzieży rozmawialiśmy o książce „Czarne jeziora” Doroty Suwalskiej.

Dorota Suwalska to nie tylko pisarka, ale i animatorka kultury, ilustratorka, dziennikarka, autorka scenariuszy. W roku 2013 i 2014 była nominowana do nagrody Astrid Lindgren Memorial Award. Współpracowała z TVP, realizując krótkie filmy plastyczne i felietony autorskie dla dzieci. W swoim dorobku ma trzy tomiki poetyckie oraz powieści dla dzieci i młodzieży: "Znowu kręcisz, Zuźka!", "Zuźka w necie i w realu", "Bruno i siostry”, za którą otrzymała wyróżnienie literackie w konkursie Polskiej Sekcji IBBY Książka Roku, "Marionetki Baby-Jagi", "Ratunku, marzenia!", "Piegowate niebo", "Pan Fortepianek". „Czarne jeziora” to historia o chorobie, o życiu z HIV. Bohaterką powieści jest szesnastoletnia Magda, która kocha literaturę. Jej ulubionym pisarzem jest niejaki Marcin Dreger i Kafka. Dziewczyna prowadzi dziennik, w którym opowiada nam swoją historię. Magda jest bardzo dojrzała jak na swój wiek, potrafi rzeczowo i z rozwagą podejść do każdej sytuacji, mimo to ciągle kłóci się ze swoją mamą. Poznajemy Magdę w momencie, gdy wraz z rodziną przeprowadza się do Warszawy, czeka na rozpoczęcie nowego roku szkolnego i ma mnóstwo obaw jak zostanie przyjęta przez nowe środowisko i rówieśników. „Czarne jeziora” to powieść o bardzo trudnym czasie wchodzenia w dorosłość i akceptacji siebie oraz swojej choroby. Jest jedną z niewielu powieści poruszających temat nosicielstwa HIV. Okazuje się, że Mada i jej mama są nosicielkami wirusa. Jest to problem, z którym niejednokrotnie nie radzą sobie dorośli. Magda o swojej chorobie dowiedziała się dopiero, gdy miała 15 lat i ma to za złe swojej mamie. Nie zna swojego ojca i nie wie jak mama zaraziła się wirusem. Matka chciała chronić dziecko jak najdłużej, co z jednej strony jest zrozumiałe. Jednak przez to właśnie Magda, nie potrafi zaufać mamie, ma do niej żal. Dziewczyna czuje się wyobcowana, niekochana i szuka odpowiedzi. Wirus HIV to choroba, z którą można normalnie żyć, Magda przecież jest zwyczajną nastolatką, która szuka dla siebie miejsca w świecie. Jako, że jest to dziennik poznajemy całą historię z jej punktu widzenia i czujemy jej samotność oraz dezorientację w tej nowej sytuacji, która mogła przydarzyć się każdej nastolatce. Jednak Magda nie może się zapomnieć, musi brać pod uwagę bezpieczeństwo swoje i ludzi, którzy się do niej zbliżą. Sama jeszcze tak do końca nie oswoiła się z chorobą, w związku z tym przeżywa huśtawkę emocji, a czytelnik razem z nią. Patrzymy na bohaterkę i widzimy zwykłą nastolatkę. A gro problemów, które porusza autorka jest nam bardzo znane. Mamy tu pierwszą miłość, konflikty z rodzicami i rówieśnikami, przyjaźń, poczucie niezrozumienia, zagubienie, samotność, bunt i lęk przed uczuciem. Problem HIV zdaje się schodzić na drugi plan, a jednocześnie jest cały czas obecny. Tak niecodzienne podejście do tematu pokazuje nam, że z chorobą taką jak HIV da się żyć i że nosiciele wirusa są normalnymi ludźmi, którzy zmagają się z codziennością jak każdy z nas. Wirus HIV może już nie jest tematem tabu, ale nadal wzbudza w nas ogromny strach. A przecież każdy z nas może mieć w otoczeniu kogoś zakażonego, choć ten ktoś o zakażeniu nie zawsze wie. Kierujemy się stereotypami, większość z nas myśli: „mnie to nie dotyczy, jest to problem półświatka”. Wciąż pokutują błędne wyobrażenia na temat tej choroby. A może warto czasem pokonać strach i pomyśleć o własnym zdrowiu i chociażby zbadać się….. Pamiętajmy, że nasze wybory decydują o naszym życiu!

Agnieszka Dworak