Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Rzadko się zdarza, żeby grono dziesięciu kobiet było tak zgodne. Siostry… się nam nie spodobały. Niektórym z nas do tego stopnia, że nie miały ochoty przeczytać jej do końca.

Karolina: Fabuła naiwna i przewidywalna. Zawiodłam się na wydawnictwie, bo Egmont na ogół nie wydaje słabych książek.

Marcelina: Nudna. Same stereotypy.

W moim odczuciu powieść nosi wszelkie znamiona książki pisanej na zamówienie, bez polotu, w dodatku wykazującej zdumiewające podobieństwa do powieści innych autorek. Kwiatowe imiona noszą bohaterki powieści Anny Łaciny: Kradzione róże, Czynnik miłości i Miłość pod psią gwiazdą. Cztery siostry, córki nauczycielki biologii, o identycznych imionach jak siostry Pancerne.

Sposób pisania, w którym o przyczynach kłopotów młodszej siostry (Hortensji) dowiadujemy się z jej lakonicznych zapisków, wprowadziła ćwierć wieku temu Małgorzata Musierowicz w Kwiecie kalafiora. Scena wywiadówki szkolnej, w której uczestniczy starsza z sióstr w zastępstwie hospitalizowanej mamy też z tamtej powieści pochodzi. Ilość podobieństw
i zapożyczeń sugeruje, że był to zabieg świadomy, ale jego celowości nie jestem w stanie pojąć. Czy autorce chodziło o udowodnienie, że choć zmienia się kostium tego świata, to problemy są zawsze te same? Że w obliczu kłopotów trzeba umieć się jednoczyć? Czy dla takiego banału warto angażować wydawnictwo i czytelników?A może miał to być zabieg ukazujący bankructwo ideałów sióstr Borejkówien, które w zestawieniu z powieścią Tyszki odpowiadają pokoleniu zdziwaczałych babć, ewentualnie zwariowanej matki?

I po co to ewidentne nawiązanie do kultowego serialu o Pancernych i ich psie? Nie wiem.
I prawdę mówiąc, nie mam ochoty do tej wiedzy dochodzić.

 

Moderator