Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

PRÓBA CHARAKTERÓW – James Dashner „Więzień labiryntu”. Spotkanie DKK-u dla młodzieży w Oddziale dla Dzieci i Młodzieży – relacja

PRÓBA CHARAKTERÓW – James Dashner „Więzień labiryntu”.
Spotkanie DKK-u dla młodzieży –
Oddział dla Dzieci i Młodzieży 

Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, nie pamięta nic poza swoim imieniem. Winda zawozi go do Strefy – miejsca, które niczym więzienie otoczone jest murami i znajduje się w samym centrum tajemniczego Labiryntu. Mieszkańcy Strefy to sami chłopcy, którzy podobnie jak Thomas, nie wiedzą dlaczego tu się znaleźli oraz nie pamiętają swojej przeszłości. Streferzy to doskonale zorganizowana mała społeczność; każdy mieszkaniec ma przydzieloną pracę odpowiednio do swoich umiejętności, mają swojego przywódcę oraz ustanowione prawa. A najważniejsze z praw brzmi: nigdy nie wchodź do Labiryntu po zmroku. Każdego ranka, gdy kamienne mury się rozsuwają najszybsi ze Streferów, tzw. Zwiadowcy, badają Labirynt, szukając wyjścia. Pozostali pracują ciężko, aby móc przeżyć we wnętrzu Labiryntu. Wszystko zmienia się, gdy tuż przed zamknięciem kamiennych murów, Thomas wchodzi do Labiryntu, żeby ratować kolegę. Wśród wijących się korytarzy Thomas mierzy się ze strażnikiem Labiryntu – mechaniczną bestią, a jego wygrana burzy dotychczasowe „wygodne” życie Streferów – okazuje się bowiem, że można wygrać w nierównej walce ze strażnikami. Sytuację pogarsza przybycie ostatniego mieszkańca do Stefy – i to w dodatku dziewczyny. Na domiar złego okazuje się, że wszyscy zostali odcięci od dostaw żywności…

„Więzień Labiryntu” jest pierwszą częścią trylogii Jamesa Dashnera, która wciąga czytelnika od pierwszej strony, aż do ostatniej części trylogii. Autor przenosi nas w daleką przyszłość i ukazuje świat postapokaliptyczny, zniszczony przez katastrofę ekologiczną oraz pandemię będącą jej następstwem. Pustynna jałowa ziemia, zamieszkała przez „Poparzenców” staje się areną wydarzeń ujętych w trylogii. Na początku nie wiemy, co tak naprawdę się wydarzyło, z każdą następną częścią trylogii dowiadujemy się coraz więcej, ale i rodzą się kolejne pytania. W pierwszej część trylogii poznajemy chłopców zamkniętych w tajemniczym i niebezpiecznym Labiryncie, który jest dla nich wielkim wyzwaniem i nie łatwym miejscem do przeżycia. Niemniej jednak, okazuje się, że „więźniowie labiryntu” są ogromnie ważni dla ocalenia ludzkości przed pandemią.

Książka Jamesa Dashnera wywarła duże wrażenie na Klubowiczach DKK dla młodzieży. Zastanawiali się czy zaryzykowaliby wyjście z Labiryntu i zawalczyli o wolność i odzyskanie tożsamości, czy jednak woleliby zostać w Strefie? Pełna niepewności i powoli odkrywanych tajemnic fabuła trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Lektura powieści skłoniła nas również do rozmowy o innych książkach z dziedziny literatury dystopijnej, fantastyki socjologicznej.

Autor doskonale nakreślił małą zamkniętą społeczność Strefy. Stworzony przez grupę odciętych od świata dzieci nowy system praw i wartości, a nawet własny język, który nadaje powieści niepowtarzalny charakter. Język nastolatków jest zabawny, pełen ironii, a niejednokrotnie i wulgaryzmów. Chłopcy skonstruowali dobrze zorganizowaną wspólnotę, gdzie każdy ma powierzone zadania, a poszczególne grupy mają opiekunów. Wybrali również przywódcę, który stoi na straży porządku i pilnuje, aby przestrzegano przyjętych praw. Streferzy podzieleni są na grupy według wykonywanych zadań, a każda z grup skupia się wokół tej osoby, która ma najsilniejszą osobowość. Poznajemy więc charyzmatycznych i mądrych przywódców jak Newt i Minho oraz tych buńczucznych i skłonni do przemocy, jak Gally, a także pogodnie usposobionych i zupełnie bezbronnych jak Chuck. Wysuwający się na pierwszy plan instynkt przetrwania prowadzi często do agresywnych, a wręcz brutalnych zachowań Streferów wobec siebie. Nie oszukujmy się jednak – wszyscy, włącznie z nowoprzybyłymi Teresą i Thomasem, są zdezorientowani i przerażeni. Jak się okazuje, właśnie ich osobowość i zdolności umysłowe są kluczowymi elementami w tej próbie, jaką jest przejście Labiryntu. Pojawienie się Thomasa oraz Teresy zmusza Streferów do działania oraz obnaża ich prawdziwe ja. Zmierzenie się z Labiryntem to tak naprawdę próba charakteru dla każdego z nich. Próba, która jest istotna dla odlezienia lekarstwa na pandemię. Nieodparta chęć poznania prawdy, niezwykła przenikliwość, jak również wielka odwaga i wysokie poczucie moralności, pchają Thomasa ku odnalezieniu wyjścia. A jego dociekliwość w dążeniu do celu udziela się i czytelnikowi. Niestety nie wszyscy Streferzy chcą opuścić swój dotychczasowy dom, w końcu nie wiadomo co ich czeka na zewnątrz, gdziekolwiek to jest.

Czytając książkę czytelnik również czuje strach i dezorientacje bohaterów i chce wyjść z Labiryntu, aby dowiedzieć się dlaczego i po co ich tam zamknięto. Samo znalezienie wyjścia z Labiryntu jest niezwykle trudne, a przejścia i niebezpieczeństwa jakie czyhają na bohaterów w kolejnych częściach trylogii nie pozwalają oderwać się od książki. A do tego dochodzi narastające niepokój pytanie: w jaki sposób grupa dzieci wystawiona na tak ciężkie próby może pomóc ludzkości i zahamować pandemię? Czy życie jednostki może być poświęcone dla dobra ogółu? A może chodzi tylko o zgłębienie istoty człowieczeństwa?

oprac. Agnieszka Dworak

Opinie Klubowiczów:

„Więzień labiryntu” to bardzo ciekawa i interesująca książka. Główny bohater swoją odwagą, kreatywnością i inteligencją zachęca czytelnika do polubienia siebie. Mimo, że fabuła wydaje się być szablonowa i nie odbiega od literatury dystopijnej, to jednak książka bardzo mnie wciągnęła. Uważam, że jest warta przeczytania.

Gabriela

Powieść Jamesa Dashnera bardzo mi się spodobała i dużo mnie nauczyła – przede wszystkim tego, żeby nigdy się nie poddawać i dążyć do wyznaczonego celu. Niezwykle interesująca fabuła i szybka akcja dostarczała wiele emocji i nie pozwoliła mi oderwać się od czytania. Książka jest świetna, na pewno polecę ją znajomym.

Natalia

Ta książka dowodzi, że lubimy się bać. Akcja rozwija się powoli (choć rozpoczyna się mocnym akcentem), nabierając tempa aż do utraty tchu. Z każdą chwilą mocniej wciąga w wir zdarzeń. Zakończenie powieści jest niejednoznaczne. Prowokuje do myślenia i zachęca do jak najszybszego sięgnięcia po część drugą. Przed czytelnikiem pojawiają się nowe tajemnice do odkrycia…

Szczerze polecam tę książkę do czytania. Jednocześnie ostrzegam, że czyta się ją „jednym tchem”, trzeba więc sobie zarezerwować na nią czas, bo kiedy się już zacznie, to nie można się od niej oderwać!

Piotr

-------------------------------------------------------------------------------------------

GALERIA

 *Zdjęcia z wizerunkami dzieci umieszczono na stronie www za zgodą rodziców i opiekunów.