Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

„Szukałem przygód i ryzyka, żeby poczuć się żywym” – mówi o sobie Aron Ralston, człowiek, który przetrwał uwięziony przez głaz w kanionie w Stanach Zjednoczonych- 127 godzin, bez jedzenia, picia, z przygniecioną przez głaz dłonią. Wyszedł z tej opresji żywy, ale nie bez strat. By ratować siebie musiał odciąć rękę. Naturalistyczny opis tego zdarzenia znajdziemy w napisanej przez Ralstona książce – zapisie jego zmagań z Losem. O pozycji tej dyskutowaliśmy podczas czerwcowego spotkania DKK dla młodzieży w Filii Nr 5.

Klubowiczom książka się podobała i zgodnie stwierdzili, że warto ją przeczytać. Po pierwsze ku przestrodze – by wiedzieć czego nie należy robić wychodząc w góry, a kolejno po to, by poznać metamorfozę bohatera. Aron Ralston bez cienia wstydu pokazuje jakim był egocentrykiem. Szukał sensu w doświadczeniach, przeżyciach, ale ignorował ludzi. A przecież człowiek jest istotą społeczną. Jednak zrozumienie tego, nadeszło dopiero po ciężkiej próbie, na jaką wystawił go Los. Czasem warto się zastanowić nad własnym postępowaniem, zatrzymać na chwilę, przemyśleć swoje życie. Aron gnał naprzód z ogromną pewnością siebie i ambicją. Niejednokrotnie igrał z Losem, a jak sam pisze, w takim wypadku trzeba być przygotowanym na walkę o przetrwanie. On przetrwał.

Rozmowa o książce skierowała też uwagę Klubowiczów, na popularną w dzisiejszych czasach tendencję upubliczniania własnych przeżyć, doświadczeń. Autor książki, dokumentował swoje przeżycia w kanionie za pomocą aparatu fotograficznego i kamery. Nagrywał swoisty testament dla rodziny. To nas skłoniło do zastanowienia się jak my zachowalibyśmy się w krytycznej sytuacji, mając do dyspozycji podobne środki techniczne, co Ralston. Zdania na ten temat były podzielone. Jedni twierdzili, że cóż mu pozostawało w obliczu czyhającej śmierci, inni twierdzili, że i owszem samo nagrywanie jako dokument, ślad jest cenne, jednak już w książce nie pisaliby wszystkiego. Zachowaliby pewną intymność. No ale przecież nie wiemy ile ze swych przeżyć autor upublicznił, a co ( i czy?) zostawił tylko dla siebie, czy swoich bliskich.

Książka ma ciekawą kompozycję i o niej też dyskutowaliśmy. Każdy rozdział poprzedza motto, a w opisie czas teraźniejszy często przechodzi w przeszły, kolejne etapy uwięzienia przeplatane są wspomnieniami z przeszłości. Czytających najbardziej interesowała teraźniejszość, przeszłość kreśliła charakterystykę bohatera, a motto i rozmyślania związane z nim były inspirujące.

Spoglądając na relacje Arona Ralstona jako całość dostrzegliśmy, że jest to też opowieść o spełnianiu swoich marzeń. Aron dramatyczne przeżycia w kanionie traktuje jako duchową przygodę i cud, i ma świadomość, że jako człowiekowi, było mu to po coś dane. Nie żałuje swej decyzji, mimo utraty ręki:

Inspirujący dla Klubowiczów okazał się też film, który jest ekranizacją książki Ralstona. Zestawialiśmy świat opisany przez autora, z wizją reżysera. Znając odmienność środków wyrazu literatury i filmu staraliśmy się porównać te dwie wizje. Jeśli chodzi o proces metamorfozy bohatera, jest on również w filmie dobrze wyeksponowany. Niewątpliwą zaletą filmu są też piękne ujęcia pokazujące amerykański kanion. (Książka zawiera fotografie) Natomiast są w ekranizacji sceny, o których nie wspomina autor w utworze, lub jest to wolne przetworzenie danego szczegółu, zupełnie naszym zadaniem niepotrzebne. W filmie znalazło się też kilka (na szczęście) tkliwych szczegółów, które nie musiały mieć miejsca, by widz uwierzył jak cierpi ten, który czuje czyhającą śmierć i zdaje sobie sprawę ile uroków życia może stracić. Film jest jak gdyby wycinkiem książki. Ale jego zaletą jest gra aktora. Przekonujący obraz tego, jak wiele człowiek jest w stanie znieść i że sam dla siebie jest czasem wielką zagadką.

Zarówno książka jak film godne polecenia do przeczytania i obejrzenia.